Carlosmomentjes

Een paar maanden geleden ontmoette ik Jaap Bressers die een presentatie gaf op een bijeenkomst waar ik was. Hij vertelde daar vol humor over zijn leven. Iedereen in de zaal lachte hard. Tot hij aankwam bij het moment waarop hij vertelde over zijn dwarslesie en je ineens de kleinste speld kon horen vallen in die zo volle zaal. Hij vertelde niet alleen over hoe dat was gebeurd, maar ook hoe hij geregeld in volledige paniek in een Portugees ziekenhuis lag, waar alle verplegers hun werk deden volgens standaardprocedure. Er vallen daar veel duikslachtoffers. Eén van de verplegers, Carlos, nam meer tijd voor hem, verplaatste zich oprecht in hem als hij weer een paniekaanval had. Hij legde een geruststellende hand op zijn schouder en fluisterde “it’s okay” en gaf Jaap met dat kleine gebaar het besef dat hij nog leefde en daarmee de kracht om door te gaan. Carlosmomentjes noemt hij dat (lees zijn volledige verhaal hier als je wilt: http://www.jaapbressers.nl/carlosmomentjes/)

Jaap raakte me tot de dikste rollende tranen die ik sinds lange tijd had gehad. Uiteraard door zijn verhaal, maar ook omdat ik mijn eigen paniek kon voelen en de liefdevolle handen van vrienden op mijn eigen schouders. Ik realiseerde me toen ook dat de kleine momentjes in het leven m'n hart altijd sneller lieten kloppen. En dat ik daar tot dat moment -mede door m'n langdurige burn-out- de deur heel stevig voor op slot had gedraaid en ik de sleutel ervan bijna in één van de Amsterdamse grachten had gegooid. Met m'n rechterarm over m'n linkerschouder, want dat brengt geluk! Zo blij dat ik dat uitgesteld had en 'm nog heel lang in m'n rechterachterzak had laten zitten. Meegewassen en al...

Daarom deel ik hier een paar van mijn Carlosmomentjes van de afgelopen maanden, noem het maar momenten, want klein zijn ze niet en kort al evenmin:

Ik heb in de afgelopen 4 jaar aardig wat “uitdagingen” voor mijn voeten gekregen. Ik ben er niet overheen gestapt, maar er doorheen gewandeld. Tot m’n knieën in de modder, dat geregeld als moeras voelde. Ik heb veel geleerd, vooral dat ik het allemaal niet alleen hoef te doen. Iets dat ik mezelf heel lang wijs heb gemaakt en waarvan ik overtuigd was dat dat zo hoorde. Ik heb hulp gevraagd en gekregen. Van veel mensen, in veel situaties. Maar met name van de vrienden die dicht bij me staan en me ieder op hun eigen manier steunen en mij laten voelen dat “it’s okay” is. Dat ik okay ben, met al mijn goede eigenschappen én mijn beperkingen.

Vrienden bij wie ik me veilig voel, die ik kan mailen en bellen wanneer, hoe laat, hoe vaak en hoe lang ik wil, bij wie ik mag logeren, die me helpen bemiddelen in de gesprekken tussen mij en de man die 21 jaar lang de liefde van mijn leven was, omdat “er samen uitkomen” helaas niet meer lukt. We wonen nu nog “gedwongen” op één adres, omdat hij geen woonruimte in Amsterdam kan vinden. Week op, week af zijn we "thuis" met onze zoon van bijna 12. Om de week vertrek ik op maandag met mijn ziel onder mijn arm, auto vol geladen en een brok in mijn keel naar een "schuiladres".

Een daarvan was tot eind vorige maand het huis of de woonboot van Harry, op wiens schouders ik al zat toen ik 1 jaar oud was. Harry was de beste vriend van mijn vader, die hem 23 jaar geleden op zijn sterfbed liet beloven dat hij voor mij en mijn broer zou zorgen als er iets met ons zou gebeuren. Toen ik Harry 7 maanden geleden belde en vroeg of ik van een van zijn woonplekken gebruik mocht maken, hoefde hij geen seconde na te denken. Hij loste zijn belofte aan mijn vader uiteindelijk op mijn 48e zonder enig voorbehoud, vol liefde en toewijding in.

Jacqueline, Annelies, José, Justine, Bodine, Harry, Tilly, natuurlijk mijn mams en broertje en mijn lieve kleine ventje van bijna 12 jaar, zonder jullie had ik het allemaal niet gekund! En ja, ook Jaap Bressers, die zonder dat hij het zich zelf realiseert, mijn “aan-knop” weer heeft gerepareerd.

Scheiden doet lijden, dat cliché is enorm waar, maar ik schrijf ‘m liever met e-i. Want lijden wil ik niet, mijn eigen leven leiden des te meer!

x

Gister, toen ik weer van huis wegreed, riep m’n buurvrouw me vanaf 4 hoog toe, zoals ze dat zo vaak doet: "dag lief, pas op jezelf, heb het goed deze week en tot volgende week maandag weer!" Als je heel goed kijkt, zie je op één van de wolken op de foto boven haar mijn vader om een hoekje spieken. Hij is er ook altijd!

Ik voel me rijk én gezegend.